Halbuki en son mutluydunuz hatırladığım kadarıyla. Geleceğe dair planlarınız vardı. Çoğu da kendi değiminizle hayalden öteye geçemeyecek şeylerdi ya işte;her neyse..
Umudunuz vardı. Hiç yoktan umudum vardı. Hala da var. Peki ya sizin? Eskisi gibi misiniz? Yıllar insanları değiştiriyor değil mi? Yok, değişmek demeyelim şuna da kendini keşfemek daha doğru olur. En azından benim için..

Kafam çok dolu. Her zaman öyleydi aslında ama son zamanlarda daha bir gereksiz ve yorucu şeylerle meşgul ettim zihnimi. Yaşadım, dinledim, fazlasıyla dinledim, anlamaya çalıştım. Anladığımı belli etmeye çabaladım. Gördüm ki herkes kendi derdiyle başbaşa kalmakta ısrarcı. Herkes birilerinde dinlenme; yaraları kapanınca da inceden, kırmadan ve sözüm ona medenice çekip gitme derdinde.

Küçük şeylerden mutlu olmanın zevkini unutmuş herkes. Bunu farketmem ve kabullenmem yordu beni biraz. Yorgunluğumu şuracıkta dindirmeyi planlıyorum.
Kimseye zararım dokunmaz. Kendi kendime kenarda köşede oynarım ben.

Kal sağlıcakla blog. Bir süreliğine de olsa yeniden karalamak iyi gelecek. Yani. Umarım...