Ortamın ağababası Güneş'in bir yıldız olduğunu öğrendiğim günü anımsadım da bir an, olamaaaaaaz diye haykırmak istemiştim dağa, taşa. Halbuki bal gibi de olur yani. Evet, bize hayat veren, ısı, ışık kaynağımız; o olmasaydı yeryüzündeki yaşamın olmayacağı Güneşimiz bilimsel açıdan bir yıldız irisi. Gün gelecek, o da diğer tüm yıldızlar gibi ömrünü tamamlayacak ve sönüp gidecek. Şükür ki bunu biz ve torunlarımızın torunlarının torunları göremeyecek çünkü bu hazin sonun gerçekleşmesine daha milyonlarca yıl var. İçiniz rahat olsun :P

İnsan zeki bir varlık olsa da aklı bazı şeyleri anlamaya, algılamaya yetmeyebiliyor...

Güneş Sistemi'nin bir parçası olan Dünya ve aynı sistemi paylaştığı gezegenler halen daha gizemini korurken, Güneş Sistemi'ni de içine alan Samanyolu Galaksisi'nin büyüklüğü (kaç milyar yıldız, gezegen vs. olduğu tahmin edilemiyor; o derece) düşünülünce insan beyni dumurlara sürükleniyor. Hele ki bu dumura, sonsuz addedilen evrende Samanyolu Galaksisi gibi niceleri, milyonlarcası, milyarlarcası olduğu gerçeği de eklenince, insan kendini diğer galaksilerde, sistemlerde yaşam olabilme ihtimaline daha da inandırıyor..
Dünyamız da tıpkı Jüpiter (tamam, valla son bu :P) ve Satürn gibi bir vakitler gaz ve toz bulutuydu. Zamanla soğudu, katılaştı, yaşam için elverişli koşullar oluştu. Bu elverişli koşulları yerküremizden çok çok daha önceleri oluşturmuş (veya gelecekte oluşturacak) gezegenler olduğunu iddia etmek, milyarlarca galaksi barındırdığı bilinen evrende pek de mantıksız gelmiyor kulağa. Evrende yalnız değiliz muhakkak da asıl problem şu: Dünya dışı varlıklar neye benziyor, nasıl bir yaşam biçimine sahipler, ne tür bir teknolojileri var ve en önemlisi olur da dünyamızı ziyaret ederlerse löp etlerimizden külbastı yapmayacaklarını kim garanti edebilir?

İşte bu soruların kısıtlı da olsa yanıtlarını aramak için NASA tarafından 1977 yıllarında uzaya fırlatılan Voyager 1 ve Voyager 2 sondaları, 06.12.2011 tarihi itibariyle hala utanmadan, arlanmadan; bıkmadan usanmadan uzayın derinliklerinde yol alıyorlar ve ikisinin de Güneş Sistemi'nden ayrılmasına çok az kaldı. Gayrı bizim buralardan ümidimizi kestik, bakalım yıldızlararası alanda ne gibi dolaplar dönüyor. Denyo asteroidlerden biri çarpıp mefta etmeden ya da yakıtları bitmeden bize bi haber etseler ''koşun la koşun, burda bişeyler kıpraşıyor!'' diye, benden mutlusu olmaz, çok ciddiyim :P NASA'daki adamlar bile benim kadar sevinmezler duruma çünkü enikliğimden beri balkonda, camda üşenmeden saatlerce UFO gözlemeye kasmış insanım ben. Hatta Hubble teleskobunun görmemizi sağladığı ücra köşe uzay görüntüleriyle yetinmeyip, ''teleskop alıcam ben, Venüs'e bakcam, Mars'ı görcem!'' diye hırs yapmışlığım da vardır ama ''ehehe röntgenci mi olcan kız?!!'' esprilerinden korktuğum için hep erteledim bu hayalimi. Halen de içimde uktedir. Evde en basitinden bi dürbün var ama konu komşu görür de ''aha bizim evi dikizliyor sapık, tiz kellesi urula!'' der diye korkumdan bakamıyorum semaya. Çok çaresizim. Ancak böyle sağdan soldan okuyarak ederek bilgileniyorum, ne yaparsın..

Uzay denen mekan güzel yer.. Ama bir o kadar da ürkütücü. Orda, tepende yanıp sönen ışıklar var; ne olduğunu bildiğini zannediyorsun ama aslında hakkında en ufak bir bilgin bile yok. Merak işte.. Merak kediyi öldürür de biz insanoğlunun zihnini, beynini canlı tutarmış meğer. Olur da bir gün teknolojimizi über seviyelere çıkarıp uzak galaksilere gitmeyi, hatta olayı abartıp elverişli gezegenlerde koloniler kurmayı başarırsak oraların da içine sıçmayız umarım. Dünya yeterince tecavüze uğradı, bari diğer gezegenlerin namusuna leke sürülmesin. Hele ki Jüpiter'in :P